Iconen. Spirituele leiders, politici, popsterren, rolmodellen. We creëren ze, reproduceren ze en aanbidden ze, tot ze worden overgenomen door een nieuwe macht, cultuur of trend en de iconen van weleer vervangt. Die gedachte is het leitmotif van Sidi Larbi Cherkaoui voor Icon, zijn tweede creatie voor de GöteborgsOperans Danskompani nadat hij er Noetic maakte in 2014. Voor deze productie besliste Cherkaoui zowel om nieuwe paden te bewandelen, en deed hij bijvoorbeeld beroep op de jonge Antwerpse modeontwerper Jan-Jan Van Essche voor het maken van de kostuums, als om zijn duurzame en vruchtbare samenwerking voort te zetten met visueel kunstenaar Antony Gormley, die voor het eerst samenwerkte met Cherkaoui in 2005 voor Zero degrees. In Icon bestaat het decor uit 3,5 ton klei, een plastisch materiaal met een geweldige efemere kwaliteit.

“De manier waarop de dansers werken met de klei spreekt boekdelen over hoe ze zijn als individu. Het aspect van vormgeven is interessant omdat je persoonlijke energie overbrengt op een ander materiaal. Klei is een emotioneel materiaal. Er is niets spiritueels aan klei. Klei is tot in het extreme met de aarde verbonden. Het heeft gewicht. Het reageert nooit zoals je denkt dat het zal reageren. Het is onvoorspelbaar, alsof het een eigen geest heeft. In die zin is Icon het tegenovergestelde van Noetic, waar ik kon werken met lucht als element en vormen zoals cirkels. In Icon houdt de klei me met mijn beide voeten op de grond. Terwijl ik werk met dit materiaal, trekt de zwaartekracht me steeds naar beneden.

Toen ik aan dit nieuwe stuk begon te werken, waren mijn gedachten voornamelijk gefocust op concepten als iconen en iconoclasme. Hoe we iconen maken, hoe we ze op een bepaald punt macht geven, en hoe we vervolgens de neiging hebben om die iconen af te breken. Er valt iets te zeggen over hoe we op bepaalde momenten in ons leven een nieuw hoofdstuk willen beginnen door te breken met het verleden. Voor mij is het fascinerend om te zien hoe we als samenleving reageren op bepaalde omverwerpingen. Soms zijn ze erg pijnlijk, en bij sommige verliezen voelen we ons – vreemd genoeg – erg euforisch, al zijn ze eigenlijk net zo pijnlijk.” – Sidi Larbi Cherkaoui

Op nieuwe muzikale composities, gespeeld door muzikanten en zangers uit Italië, Japan en Zuid-Korea, interageren de dansers met de klei in verfijnde en suggestieve rituele patronen. Een ervaring doordrenkt van zowel mysticisme als naturalisme.